του Προέδρου της Δημοκρατικής Αναγέννησης
Στέλιου Παπαθεμελή
«Παίκτη-κλειδί» ονομάζουν τα Συμπεράσματα του προσφάτου Συμβουλίου Κορυφής την Τουρκία επί διεθνοπολιτικών ζητημάτων Μέσης Ανατολής, Δυτικών Βαλκανίων, Καυκάσου, Αφγανιστάν, Πακιστάν. Ταυτόχρονα την κρίνουν ικανή για επίλυση συγκρούσεων και ασφάλεια σε ενεργειακά ζητήματα.
Περί Αττίλα δεν αναφέρουν λέξη και μόλις και μετά βίας επαναλαμβάνουν μια χλωμή αναφορά στην μη εκπλήρωση της de facto αναγνώρισης της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς φυσικά καμία κύρωση.
Ταύτα πάντα και με τις ψήφους Ελλάδας-Κύπρου!...Και γιατί να πράξουν διαφορετικά, όταν η επίσημη Ελλάς προτείνει το παιδαριώδες «νέο Ελσίνκι» για να επιταχύνει την ακατονόμαστη «στρατηγική επιλογή» μας, της τουρκικής ένταξης; Υπάρχουν ορισμένα πασίδηλα και αυτονόητα που οι εν συγχύσει ηγεσίες μας αδυνατούν να κατανοήσουν:
Πρώτον: Η Τουρκία είναι ορκισμένος εχθρός του Ελληνισμού. Ουδέποτε υπήρξε σύμμαχος.
Αφήνοντας το παρελθόν, απώτερο και εγγύτερο, μπορούν οι ιεροφάντες της «ελληνοτουρκικής φιλίας» να κατονομάσουν έστω και μία, φιλική συμπεριφορά της μετά το 1999, αφότου παντί σθενεί υποστηρίζουμε άνευ όρων την ένταξή της;
Πικρή αλήθεια, οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας υπήρξαν και εξακολουθούν να είναι σχέσεις συγκρουσιακής συνύπαρξης. Το περισσόν εκ του πονηρού.
Δεύτερον: Ο ελλαδικός ενδοτισμός καταπίνει και συγκαλύπτει μαζοχιστικά τα εις βάρος του τουρκικά εγκλήματα έτσι που κανείς σήμερα στον πλανήτη δεν γνωρίζει, εισβολή, κατοχή, κακουργήματα που διαπράττονται ακόμη και το προχθεσινό της βίαιης διακοπής από τα όργανα του ψευδοκράτους της χριστουγεννιάτικης λειτουργίας στους δύο ναούς της κατεχόμενης Καρπασίας.
Οι ηγεσίες μας δεν αισθάνονται την ανάγκη και τη σημασία να υπάρξει μιας διεθνής κίνηση αποκαλυπτηρίων της τρέχουσας, πολύ περισσότερο της διαχρονικής εγκληματικότητας της Άγκυρας η οποία να την καθίσει στο εδώλιο και να την καταστήσει υπόλογη στα μάτια της παγκόσμιας γνώμης.
Με Ελλάδα-Κύπρο αυτόκλητους συνηγόρους της, η Άγκυρα θα εξακολουθήσει την κλιμάκωση της επιθετικότητάς της.
Τρίτον: Η Άγκυρα εφόσον δεν συναντά αντίσταση, κλιμακώνει την επιθετικότητά της.
α. Με πρόσφατη στρατιωτική συμφωνία της με την Αλβανία η οποία της παρέδωσε ολόκληρο τον εθνικοαμυντικό της χώρο, ακολούθησε προχθές η ανάλογη με τα Σκόπια. Χαρακτηριστική η πανηγυρική δήλωση του Τούρκου ΥΕΘΑ: «Η Τουρκία δεν είναι μόνο η πρώτη χώραπου αναγνώρισε τη “Μακεδονία” και απέστειλε πρέσβη, αλλά επίσης αναγνώρισε τη χώρα μαζί με το ιστορικό της παρελθόν 1.000 χρόνων και όχι με κάποιο αρκτικόλεξο»!
Σκόπια και Αλβανία είναι αποδέκτες πολύμορφης δωρεάν ελληνικής βοήθειας. Ζούνε απ’ αυτήν. Σκέφθηκε κανείς εδώ κάποια αντίμετρα για να τους πληρώσει με το ίδιο νόμισμα;
β. Εν κρυπτώ και παραβύστω παίζονται άθλια ανθελληνικά παιχνίδια στο Αιγαίο από Τουρκοαμερικανούς. Ο Νταβούτογλου παραμιλάει για «ελληνοτουρκικές μπίζνες στο Αιγαίο», ψευδώνυμο συνεκμετάλλευσης - συγκυριαρχίας.
Η υφαλοκρηπίδα έχει υπερκαλυφθεί από την ΑΟΖ.
Η Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας (ν.2321/95) λύνει τα χέρια της Ελλάδας. ΑΟΖ είναι η πέραν και παρακείμενη της χωρικής θάλασσας περιοχή, ικανή να φτάσει τα 200 ν.μ. από τις γραμμές βάσης, όπου το παράκτιο κράτος ασκεί κυριαρχικά δικαιώματα σε θέματα εξερεύνησης, εκμετάλλευσης, διατήρησης, διαχείρισης φυσικών πηγών, βυθού, θαλάσσιου υπεδάφους κ.λ.π. (άρθρο 56).
Κατά το άρθρο 121 τα νησιά έχουν χωρική θάλασσα, συνορεύουσα ζώνη, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ που καθορίζονται όπως και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως ο τουρκικός ισχυρισμός περί γεωλογικής έννοιας της υφαλοκρηπίδας δεν ισχύει. (Εκτενείς αναλύσεις στην αρθρογραφία Θ. Καρυώτη, Έθνος 8/3/10, Επίκαιρα κ.λ.α.).
Προσφυής η παρέμβαση των καθηγητών Μαρκεζίνη και Καρυώτη (Ελευθεροτυπία, 27/12/10) και η αγωνιώδης έκκλησή τους: «ΑΟΖ με Κύπρο τώρα» με τη θέσπιση νόμου που να δημιουργεί ΑΟΖ στις θάλασσές μας. Αυτό έκανε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και αν τον ακούγαμε θα είχαμε οριοθετήσει ήδη την ΑΟΖ με Κύπρο και ματαιώσει τις διαπραγματεύσεις Τουρκίας - Αιγύπτου. Κάλλιο αργά παρά ποτέ!
Για Κυπριακό η Άγκυρα εκβιάζει δηλώνοντας αδιάντροπα «έτοιμη για λύση και για κρίση» (Μπαγίς). Δηλαδή για κρίση.
Θα βρεθεί εδώ κάποιος να φωνάξει «μολών λαβέ»;
