Μια γενιά πριν - με εξαίρεση ένα αεροπλανοφόρο με ικανότητες εναέριας έγκαιρης προειδοποίηση και πριπολίες μαχητικών αεροσκαφών - η εμβέλεια ενός τυπικού πλοίου αντιαεροπορικής άμυνας ήταν μεταξύ 20 και 30 μιλίων (32 - 48 χιλιομέτρων).
Παρά το γεγονός ότι ορισμένα από τα συστήματα ραντάρ ήταν ικανά να ανιχνεύσουν τις απειλές στον εναέριο χώρο αέρα σε μεγάλες αποστάσεις, η ικανότητα των πλοίων για την αποτελεσαμτική αντιμετώπισή των εναέριων απειλών ήταν σχετικά περιορισμένη.
Επιπλέον, η έννοια της αεράμυνας διέφερε από χώρα σε χώρα, ένα γεγονός που είχε επίπτωση στην ανάπτυξη των αντι-αεροπορικών συστημάτων για τα πολεμικά πλοία, κάτι που εξακολουθεί να είναι εμφανής μέχρι τις μέρες μας.
Για πολλά χρόνια, η αεράμυνα περιοχής θεωρήθηκε ως μια δραστηριότητα των Ναυτικών με ικανότητα ανάπτυξης σε ωκεανούς ("blue-water"), ενώ για τα Ναυτικά με ικανότητα ανάπτυξης σε παράκτιες περιοχές δεν θεωρούντο απαραίτητο συαστατικό. Αυτό αλλάζει.
Ενώ πολλές κατηγορίες των σύγχρονων πολεμικών πλοίων έχουν ικανότητα αεράμυνας για ένα σημείο, η ευθύνη για τη διαφύλαξη μιας ολόκληρης ναυτικής δύναμης από εναέριες απειλές και υπερηχητικά όπλα - βρίσκεται σε έναν σχετικά μικρό αριθμό των μάχιμων μονάδων επιφανείας με ανάλογα συστήματα αεράμυνας "high-end".
Ορισμένα από τα "high-end" συστήματα είναι ικανά να παρέχουν βαλλιστική πυραυλική άμυνα (BMD), άλλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον στόχων που δεν φαίνονται από τους αισθητήρες των πλοίων.
Το υπό διαπραγμάτευση εξοπλιστικό πρόγραμμα των πλοίων επιφανείας της κατηγορίας FREMM για το Πολεμικό Ναυτικό αναμένεται να προσδώσει στο ΠΝ αλλά και στο ευρύτερο ελληνικό δόγμα του αεροναυτικού πολέμου την σύγχρονη εναέρια διάσταση.
http://fox2e-mag.blogspot.com
