Barbara Guerra. Η γυναίκα που έχασε από ατύχημα και τους δυο της βραχίονες αλλά συνεχίζει να ζει σα να μην συμβαίνει τίποτα!!!
Η Barbara Guerra αγαπάει τη ζωή, παρά την έλλειψη χεριών
Άρθρο – συνέντευξη του Steve Wilson για την ‘Republic Columnist’, από τις 1 Ιουνίου 1999.
Το πεζούλι του σαλονιού της Barbara και του Mark Guerra στη Mesa της Αριζόνα, είναι γοητευτικά διακοσμημένο με μπουκέτα, φωτογραφίες και μπιμπελό. Τα πάντα είναι ταχτοποιημένα και μέσα σε αυτά και τα λουλούδια.
“Πως το κάνεις αυτό;” Ρώτησα.
“Είχα μια σκάλα», είπε, παρακάμπτοντας την ουσία της ερώτησης.
«Αλλά ΠΩΣ το κάνεις;” Επανέλαβα.
“Πολύ προσεκτικά,” χαμογέλασε.
Η Barb είναι μία 22χρονη γυναίκα και μητέρα όλο ζωντάνια που διδάσκει αεροβική και κάνει σχεδόν τα πάντα που οι περισσότεροι από εμάς κάνουμε. Μόνο αυτή το κάνει χωρίς χέρια, τα οποία ακρωτηριάστηκαν πριν από δύο δεκαετίες.
“Ο καθένας έχει κάποια όρια, όχι μόνο εγώ», είπε. “Πιθανόν έχω λιγότερα από ό, τι οι περισσότεροι άνθρωποι. Έχω μάθει ότι αν υπάρχει κάτι που θέλω να κάνω, θα βρω τον τρόπο να το κάνω.”
Τα πόδια της Barb είναι επίσης και τα χέρια της. Παίζει το πιάνο, οδηγεί κανονικό αυτοκίνητο, πληκτρολογεί στον υπολογιστή, ντύνεται μόνη της και ντύνει τον – ηλικίας 2½ χρονών γιο της -Jordan, βάζει μακιγιάζ, κόβει πατάτες, προετοιμάζει τα γεύματα και γράφει όμορφα με ένα στυλό που στερεώνει στα δάχτυλα των ποδιών της.
” Η Barb δεν αφήνει τίποτα να την εμποδίσει”, είπε. “Αυτό που με τρελαίνει είναι το πώς μπορεί να ξυρίσει τα πόδια της χωρίς ποτέ να κοπεί. Είναι απίστευτο.”
Ήταν ένα τυπικό μικρό παιδί το 1979, πρόθυμη να εξερευνήσει τα πάντα γύρω από το σπίτι της σε ένα προάστιο του Χιούστον. Μια καλοκαιρινή μέρα περιπλανήθηκε έξω από την αυλή της και βρέθηκε σε έναν ηλεκτρικό υποσταθμό, όπου έπαιζε ένας φίλος.
Είχε σκαρφαλώσει σε έναν μετασχηματιστή. Ανέβηκε και εκείνη και ήρθε σε επαφή με τα ηλεκτροφόρα καλώδια.
“Ακολούθησε μια τεράστια έκρηξη, και πετάχτηκε απέναντι», είπε η μητέρα της, Pat Steinsholt. “Τα μάτια της γυρνούσαν και τα χέρια της είχαν καεί πολύ άσχημα. Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, οι γιατροί είπαν ότι σχεδόν κάθε όργανο στο σώμα της ήταν κατεστραμμένο και ότι δεν θα κατάφερνε να ζήσει. Αν τελικά ζούσε, μας είπαν, πιθανότατα θα έμενε ‘φυτό’”.
Οι γιατροί είπαν, επίσης, ότι οι βραχίονές της είχαν απορροφήσει τόσο πολύ από το σοκ των 7000-volt που θα έπρεπε να ακρωτηριάσουν.
«Θυμάμαι ότι ένιωσα τελείως διαλυμένη” είπε η μητέρα. “Τότε, έκανα μία σκέψη μέσα μου. Είπα, «Θεέ, αυτό το παιδί θα ανακάμψει και θα γίνει κάποια”.
Το μεγάλωμά της δεν ήταν εύκολο.
«Δεν μου άρεσε να είμαι διαφορετική, δεν νομίζω ότι ήταν δίκαιο”, δήλωσε η Barb. “Άλλα παιδιά μπορούσαν να είναι πολύ κακά. Ψιθύριζαν, καθόντουσαν και κοίταζαν. Έκαναν διάφορα πράγματα, όπως με σπρώχνανε να πέσω κάτω ενώ έπινα νερό από μία βρύση, για να δουν πώς θα σηκωθώ. Πολλές φορές έκλαιγα για ώρες. Δεν είχα πολλή αυτοπεποίθηση. “
Όμως επέμεινε και έγινε καλή μαθήτρια, κάτι που οφείλεται κατά πολύ στην επιμονή της μητέρας της, ότι θα πρέπει να γίνει υπεύθυνη για την ζωή της.
“Πολλοί γονείς θα αισθάνονταν λύπη για το παιδί τους και θα έκανα τα πάντα για αυτό. Η μαμά μου δεν ήταν έτσι.
Σε ηλικία 12 ετών, η Barb έπαιξε πιάνο αρκετά καλά με τα πόδια της, δίνοντας ένα ρεσιτάλ πιάνου στην εκκλησία της που αριθμούσε 300 άτομα. Όταν τελείωσε το ‘Chariots of Fire’ (‘Οι Δρόμοι της Φωτιάς’), όλοι σηκώθηκαν όρθιοι με δάκρυα στα μάτια τους.
Η φροντίδα του Jordan είναι τώρα η μεγαλύτερη πρόκληση της, αλλά κι αυτός έχει κάνει τα πράγματα πιο εύκολα. Όταν ήταν 5 μηνών αισθάνθηκε κάπως την ανάγκη να βάλει το χεράκι του γύρω από το λαιμό της, προκειμένου να τον πάρει. Πώς το ήξερε είναι ένα θαυμάσιο μυστήριο.
Αλλάζει τις πάνες του με μεγαλύτερη ταχύτητα και επιδεξιότητα από ότι οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε να τα καταφέρουμε με τα χέρια μας.
Παρά το γεγονός ότι έχει δοκιμάσει διάφορα προθετικά, κανένα δεν την έκανε να νιώθει άνετα ή της έδινε τη δυνατότητα να κάνει πράγματα που δεν μπορούσε να κάνει με τα πόδια της. Έτσι,προτιμά να μην τα χρησιμοποιεί.
Η Barb οδηγεί με το ένα πόδι στο τιμόνι, το άλλο στο γκάζι με αποτέλεσμα και πολλοί να κοιτάνε παράξενα. Το γεγονός ότι ο δάσκαλος της οδήγησης, είπε ότι οδηγούσε καλύτερα από κάθε άλλο μαθητή του λέει πολλά για αυτήν. Το γεγονός ότι σπάνια παρκάρει σε πάρκινγκ για άτομα με ειδικές ανάγκες, λέει περισσότερα.
“Δεν νομίζω ότι έχω περισσότερες ειδικές ανάγκες από τους άλλους οδηγούς», είπε. “Μπορώ να οδηγήσω μια χαρά.”
Έχει επίσης καλή αίσθηση του χιούμορ. Όταν οι άνθρωποι την ρωτάνε αν μπορούν να της δώσουν ένα χέρι (να την χαιρετήσουν) απαντάει κάποιες φορές, “ναι, τι θα’λεγες για δύο;”
Ο Mark έχει κι αυτός το χιούμορ του. Όταν βγαίνουν από ένα κατάστημα και κρατάει τις σακούλες στα χέρια του, θα μουρμουρίσει καμιά φορά στη σύζυγό του, «Πώς γίνεται πάντα εγώ να μεταφέρω τα πράγματα;”
Όταν συναντήθηκαν για πρώτη φορά, ο Mark ρώτησε αν ήθελε να πάει μαζί του βόλτα με το άλογο, στη συνέχεια συνειδητοποίησε ότι αυτό ήταν αδύνατο και είπε ότι θα καταλάβαινε αν δεν ήθελε να πάει.
Εκείνη του είπε να μην στενοχωριέται. Πήγε ιππασία, και κρατούσε τα ηνία του αλόγου με το στόμα της.
Το ότι έχασε τα χέρια της, δυνάμωσε την πνευματική της πίστη.
“Όταν ήμουν μικρότερη ήμουν πολύ θυμωμένη με τον Θεό, που επέτρεψε να συμβεί αυτό σε μένα», λέει.
Τώρα, βλέπω ότι είχε ένα σχέδιο. Έτσι, πολλοί άνθρωποι μου είπαν ότι η ιστορία μου τους έχει εμπνεύσει. Λένε πράγματα όπως, «το να σε βλέπω μου φτιάχνει την μέρα μου». Ή, «Αν μπορείς να το κάνεις αυτό, τότε μπορώ να το κάνω κι εγώ».
Οι γιατροί δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς η Barb ήταν σε θέση να ανακάμψει από το ατύχημα και μπόρεσε και έζησε. Καθώς τραυματίστηκε σοβαρά, ένα ζωτικό μέρος του σώματός της γλύτωσε από σοβαρή βλάβη. Το μέρος αυτό μεγάλωσε και έγινε πιο ισχυρό, πιο κυρίαρχο, και υπερκάλυψε τα μειονεκτήματά της.
Δείτε το βίντεο με την ζωή της
* Σήμερα η Barb είναι 34 χρονών, έχει δύο παιδιά (χωρισμένη) και από χρόνια ασχολείται συστηματικά με το body building! ΕΔΩ η ιστοσελίδα της.
ΠΗΓΗ.ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
