- Η Μονή Εσφιγμένου* είναι η πρώτη μου μετάνοια στο Όρος. Το ξυλουργείο υπήρξε για μένα το πρώτο σχολείο, το φροντιστήριο, γι' αυτήν την μεγάλη αρετή. Ο ηγούμενος με ρώτησε τι γνωρίζω να κάνω.
- Είμαι ξυλουργός.
Αμέσως μ' έβαλε στην υπακοή του Γέροντα μαραγκού. Τη επαύριον μου ανέθεσε να πάρω μέτρα για το κάσωμα παραθύρου. Στο εργαστήρι υπέδειξε να κόψω τα ξύλα μεγαλύτερα. Του λέγω:
- Θα βγη μεγάλο.
- Εσύ θα μου υποδείξης; Κόψε εκεί που σου λέγω.
Στην τοποθέτηση, όπως ήταν φυσικό, ήταν μεγαλύτερο.
- Βλέπεις, Γέροντα, δεν κάνει.
- Πάρε πάλι, παιδί μου, τα μέτρα.
Στο εργαστήριο μου υπέδειξε να το κόψω μικρότερο.
- Γέροντα, θα βγη μικρό.
- Αρχάριος είσαι και υποδείξεις μου κάνεις;
Το κάσωμα βγήκε μικρότερο.
- Είδες, Γέροντα, είχα δίκαιο.
- Πάρε πάλι μέτρα, καλογέρι.
Δυστυχώς, υπέδειξε να το κόψω ακόμα μεγαλύτερο. Είπα καθ' εαυτόν «Θεέ μου, τι θέλει αυτός ο άνθρωπος. Τρελός είναι;». Οπότε αποκρίθηκα:
- Να 'ναι ευλογημένο.
Έσκυψε ο Γέροντας το κατάλευκο κεφάλι του, λέγοντάς μου:
- Επιτέλους! Αφού χαλάσαμε ένα κυβικό ξύλα, έμαθες να λες «Να 'ναι ευλογημένο».
*Τότε το μοναστήρι δεν είχε καταληφθεί από τους παλαιοημερολογίτες τους αυτοαποκαλούμενους και (ζηλωτές !!)
Απόσπασμα από το βιβλίο
«Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας»
του Γέροντα Γρηγορίου
Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου
πηγή
απο:trelogiannis.blogspot.com
