Το πυρηνικό υποβρύχιο «Ντμίτρι Ντονσκόι» είναι σε μήκος όσο δύο γήπεδα ποδοσφαίρου και σε ύψος όαο ένα κτίριο εννέα ορόφων. Με τα πυρηνικά του όπλα μπορεί να καταστρέψει τον μισό πλανήτη. Πρόκειται για το μεγαλύτερο υποβρύχιο στον κόσμο και κατασκευάστηκε στη Ρωσία. Από τα συνολικά έξι υποβρύχια της κατηγορίας «Τυφώνας» είναι ακόμα σε λειτουργία τρία. Πάνω από 100.000 ίππους ωθούν τον 173-μέτρων μήκους κολοσσό μέσα στο νερό, που παράγονται από δύο πυρηνικούς αντιδραστήρες. Κάτω από το νερό εκτοπίζει 50.000 τόνους.
Στο πλοίο υπάρχει ένα εκρηκτικό φορτίο: 20 βλήματα SS-N-20 με 200 πυρηνικές κεφαλές είναι στα σιλό κάθε σκάφου,ς έτοιμα για να εκτοξευτούν. Μόνο το Αμερικανικό Ναυτικό έχει κατασκευάσει παρόμοιου μεγέθους πυρηνικά υποβρύχια: 170 μέτρα σε μήκος είναι οι γίγαντες της κατηγορίας «Οχάιο». Αλλά τα ρωσικά ναυπηγεία εργάζονται ήδη πάνω στο νέο τύπο υποβρυχίου που ονομάζεται "Project 955". Μέχρι το 1954 όλα τα υποβρύχια κινούνταν με ντιζελo-ηλεκτρικές μηχανές. Η αρχή της διπλής κίνησης: Πάνω από την επιφάνεια του νερού με τον πετρελαιοκινητήρα, για να φορτώσει η μπαταρία. Κάτω από τη επιφάνεια του νερού η μπαταρία δίνει ενέργεια στον ηλεκτροκινητήρα. Αυτά τα υποβρύχια είναι εξαιρετικά ήσυχα, αλλά μόνο λίγες μέρες παραμένουν κάτω από το νερό. Στη συνέχεια, χρειάζονται καθαρό αέρα και οι μπαταρίες πρέπει να επαναφορτιστούν.
Επειδή για τις αποστολές των υποβρυχίων είναι ζωτικής σημασίας, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή τους κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας,
οι παγκόσμιες δυνάμεις εδώ δεκαετίες βασίζονται στην πυρηνική πρόωση. Με τη βοήθειά αυτής, το υποβρύχιο βρίσκεται σε κατάδυση για πολλούς μήνες. Το πρώτο πυρηνοκίνητο υποβρύχιο ήταν το αμερικανικό USS Nautilus τον Ιανουάριο του 1954. Όμως, μόλις λίγα χρόνια αργότερα ξεκίνησε μια κούρσα εξοπλισμών όταν οι Ρώσοι κατακσευάσαν το δικό τους. Το αποκορύφωμα ήρθε το 1988, όταν η Ρωσία δοκίμαζε τα πρώτα υποβρύχια της κατηγορίας του «Τυφώνα».
Οξυγόνο από τον ωκεανό
Σε αντίθεση με τα ντιζελοκίνητα, τα πυρηνοκίνητα δεν χρειάζονται καθαρό αέρα. Η απαραίτητη ενέργεια παρέχεται από έναν αντιδραστήρα. Οι πυρηνικές ράγες μέσα σε αυτό, θερμαίνονται σε πάνω από 300 βαθμούς Κελσίου. Ο ατμός που παράγεται καατευθύνεται σε μαι τουρμπίνα, η οποία με τη σειρά της είναι συνδεδεμένη με την έλικα και μια γεννήτρια. Με αυτή την ενέργεια μπορεί να ανακτηθεί από το νερό της θάλασσας το τόσο απαραίτητο για το πλήρωμα οξυγόνο, ανάμεσα σε άλλα πράγματα οξυγόνο στο πλήρωμα του πλοίου. Για την περίπτωση μιας έκτακτης ανάγκης τα υποβρύχια έχουν και συμβατικές μπαταρίες, έτσι ώστε ακόμη και σε μια πιθανή ολική απώλεια των δύο αντιδραστήρων να είναι σε θέση να αναδυθούν στην επιφάνεια.
Καταστρεπτικό δυναμικό για τον μισό πλανήτη
Σε περίπτωση πολέμου, το βλήμα SS-N-20 μπορεί να εξοπλιστεί με δέκα πυρηνικές κεφαλές – καθεμία από τις οποίες έχει έξι φορές την καταστροφική δύναμη της βόμβας της Χιροσίμα. Αυτό το πυρηνικό φορτίο σε ένα και μόνο υποβρύχιο αρκεί για να ακταστραφεί ο μισός πλανήτης.
Τα υποβρύχια της κατηγορίας του «Τυφώνα» δεν είναι εύκολο να βυθιστούν. Δύο παράλληλες κύρια σώματα κατά μήκος της ατράκτου προσφέρουν μια υψηλή σταθερότητα. Συνολικά, το σκάφος διαιρείται σε 19 τμήματα τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με σωληνοειδή τρόπο. Ο κάθε τομέας μπορεί να απομονωθεί πλήρως από τους υπόλοιπους, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, για την πρόληψη της διείσδυσης του νερού σε όλο το σκάφος, ή την εξάπλωση μιας πυρακαγιάς.
Επιτυχής πυρηνική αποτροπή
Αυτά τα υποβρύχια έχουν κάνει τη δουλειά του καλά μέχρι στιγμής, για να αποτρέψουν τους πιθανούς αντίπαλους από έναν πυρηνικό πόλεμο. Ωστόσο, είναι λιγάκι καθησυχαστικό να γνωρίζουμε ότι στο μέλλον οι καταστροφικές δυνατότητες θα είναι ίσως λιγότερες από ό, τι στο παρελθόν: Το 2002, ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν και ο Αμερικανός ομόλογός του, Τζορτζ Μπους, υπέγραψαν μια συμφωνία για τη μείωση των πυρηνικών όπλων μέχρι το 2012. Οι πρώτες προσπάθειες για την κατασκευή υποωρυχίων έγιναν με τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους αργότερα. Οι Μουσουλμάνοι και οι Κινέζοι ενδιαφέρθηκαν επίσης, και τα πήγαν αρκετά καλά. Το 1620 μέχρι ο Ολλανδός Cornelius van Drebbel κατασκεύασε το πρώτο υποβρύχιο. Η άτρακτος αποτελούνταν από ένα ξύλινο πλαίσιο που καλύπτονταν με δέρματα βουτηγμένα σε λίπος. Για δύο ώρες το υποβρύχιο καταδύθηκε στο Τάμεση, με δώδεκα κωπηλάτες. Το υποβρύχιο κατάφερε να καταδυθεί σε βάθος 3,6 μέτρων.
Υποβρύχιο «Χελώνα»
Το 1776 ο Αμερικανός David Bushnell κατασκεύασε το "Turtle" (χελώνα). Μόνο ένας άνθρωπος είχε χώρο σε αυτό. Το υποβρύχιο ήταν φτιαγμένο από σίδερο και ξύλο βελανιδιάς. Στη «Χελώνα», ο καπετάνιος έπρεπε κυριολεκτικά να κάνει τα πάντα: Έπρεπε να το κατευθύνει, να κρατήσει την έλικα σε κίνηση, και παράλληλα να φέρει εις πέρες μια αποστολή. Ο στόχος ήταν να προσεγγίσει κρυφά ένα βρετανικό πολεμικό πλοίο, να το τρυπήσει με ένα τρυπάνι κάτω από το νερό και έτσι να το βυθίσει. Αυτή η αποστολή απέτυχε, αλλά η κατασκευή της «Χελώνας» είχε εμπνεύσει άλλους μηχανικούς.
Το πρώτο γερμανικό υποβρύχιο βυθίστηκε κατά τη διάρκεια μιας δοκιμής
Το 1850, ο Wilhelm Bauer κατασκεύασε το πρώτο γερμανικό υποβρύχιο, το «Brandtaucher»μ το οποίο αποτελούνταν από ένα ξύλινο πλαίσιο, καλυμμένο με πλάκες σιδήρου. Στο υποβρύχιο εγκαταστάθηκαν αντλίες νερού και ένα πηδάλιο. Ένα ποδήλατο ήταν να θέσει την έλικα σε κίνηση, αλλά σε μια δοκιμή, το υποβρύχιο βυθίστηκε. Το πλήρωμα επέζησε. Το «Brandtaucher» μπορεί να το δει κανείς σήμερα στο Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας στη Δρέσδη.
Πηγή
Στο πλοίο υπάρχει ένα εκρηκτικό φορτίο: 20 βλήματα SS-N-20 με 200 πυρηνικές κεφαλές είναι στα σιλό κάθε σκάφου,ς έτοιμα για να εκτοξευτούν. Μόνο το Αμερικανικό Ναυτικό έχει κατασκευάσει παρόμοιου μεγέθους πυρηνικά υποβρύχια: 170 μέτρα σε μήκος είναι οι γίγαντες της κατηγορίας «Οχάιο». Αλλά τα ρωσικά ναυπηγεία εργάζονται ήδη πάνω στο νέο τύπο υποβρυχίου που ονομάζεται "Project 955". Μέχρι το 1954 όλα τα υποβρύχια κινούνταν με ντιζελo-ηλεκτρικές μηχανές. Η αρχή της διπλής κίνησης: Πάνω από την επιφάνεια του νερού με τον πετρελαιοκινητήρα, για να φορτώσει η μπαταρία. Κάτω από τη επιφάνεια του νερού η μπαταρία δίνει ενέργεια στον ηλεκτροκινητήρα. Αυτά τα υποβρύχια είναι εξαιρετικά ήσυχα, αλλά μόνο λίγες μέρες παραμένουν κάτω από το νερό. Στη συνέχεια, χρειάζονται καθαρό αέρα και οι μπαταρίες πρέπει να επαναφορτιστούν.Επειδή για τις αποστολές των υποβρυχίων είναι ζωτικής σημασίας, η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη παραμονή τους κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας,
οι παγκόσμιες δυνάμεις εδώ δεκαετίες βασίζονται στην πυρηνική πρόωση. Με τη βοήθειά αυτής, το υποβρύχιο βρίσκεται σε κατάδυση για πολλούς μήνες. Το πρώτο πυρηνοκίνητο υποβρύχιο ήταν το αμερικανικό USS Nautilus τον Ιανουάριο του 1954. Όμως, μόλις λίγα χρόνια αργότερα ξεκίνησε μια κούρσα εξοπλισμών όταν οι Ρώσοι κατακσευάσαν το δικό τους. Το αποκορύφωμα ήρθε το 1988, όταν η Ρωσία δοκίμαζε τα πρώτα υποβρύχια της κατηγορίας του «Τυφώνα».
Οξυγόνο από τον ωκεανό
Σε αντίθεση με τα ντιζελοκίνητα, τα πυρηνοκίνητα δεν χρειάζονται καθαρό αέρα. Η απαραίτητη ενέργεια παρέχεται από έναν αντιδραστήρα. Οι πυρηνικές ράγες μέσα σε αυτό, θερμαίνονται σε πάνω από 300 βαθμούς Κελσίου. Ο ατμός που παράγεται καατευθύνεται σε μαι τουρμπίνα, η οποία με τη σειρά της είναι συνδεδεμένη με την έλικα και μια γεννήτρια. Με αυτή την ενέργεια μπορεί να ανακτηθεί από το νερό της θάλασσας το τόσο απαραίτητο για το πλήρωμα οξυγόνο, ανάμεσα σε άλλα πράγματα οξυγόνο στο πλήρωμα του πλοίου. Για την περίπτωση μιας έκτακτης ανάγκης τα υποβρύχια έχουν και συμβατικές μπαταρίες, έτσι ώστε ακόμη και σε μια πιθανή ολική απώλεια των δύο αντιδραστήρων να είναι σε θέση να αναδυθούν στην επιφάνεια.
Καταστρεπτικό δυναμικό για τον μισό πλανήτη
Σε περίπτωση πολέμου, το βλήμα SS-N-20 μπορεί να εξοπλιστεί με δέκα πυρηνικές κεφαλές – καθεμία από τις οποίες έχει έξι φορές την καταστροφική δύναμη της βόμβας της Χιροσίμα. Αυτό το πυρηνικό φορτίο σε ένα και μόνο υποβρύχιο αρκεί για να ακταστραφεί ο μισός πλανήτης.
Τα υποβρύχια της κατηγορίας του «Τυφώνα» δεν είναι εύκολο να βυθιστούν. Δύο παράλληλες κύρια σώματα κατά μήκος της ατράκτου προσφέρουν μια υψηλή σταθερότητα. Συνολικά, το σκάφος διαιρείται σε 19 τμήματα τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με σωληνοειδή τρόπο. Ο κάθε τομέας μπορεί να απομονωθεί πλήρως από τους υπόλοιπους, σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης, για την πρόληψη της διείσδυσης του νερού σε όλο το σκάφος, ή την εξάπλωση μιας πυρακαγιάς.Επιτυχής πυρηνική αποτροπή
Αυτά τα υποβρύχια έχουν κάνει τη δουλειά του καλά μέχρι στιγμής, για να αποτρέψουν τους πιθανούς αντίπαλους από έναν πυρηνικό πόλεμο. Ωστόσο, είναι λιγάκι καθησυχαστικό να γνωρίζουμε ότι στο μέλλον οι καταστροφικές δυνατότητες θα είναι ίσως λιγότερες από ό, τι στο παρελθόν: Το 2002, ο Ρώσος Πρόεδρος Πούτιν και ο Αμερικανός ομόλογός του, Τζορτζ Μπους, υπέγραψαν μια συμφωνία για τη μείωση των πυρηνικών όπλων μέχρι το 2012. Οι πρώτες προσπάθειες για την κατασκευή υποωρυχίων έγιναν με τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους αργότερα. Οι Μουσουλμάνοι και οι Κινέζοι ενδιαφέρθηκαν επίσης, και τα πήγαν αρκετά καλά. Το 1620 μέχρι ο Ολλανδός Cornelius van Drebbel κατασκεύασε το πρώτο υποβρύχιο. Η άτρακτος αποτελούνταν από ένα ξύλινο πλαίσιο που καλύπτονταν με δέρματα βουτηγμένα σε λίπος. Για δύο ώρες το υποβρύχιο καταδύθηκε στο Τάμεση, με δώδεκα κωπηλάτες. Το υποβρύχιο κατάφερε να καταδυθεί σε βάθος 3,6 μέτρων.
Υποβρύχιο «Χελώνα»
Το 1776 ο Αμερικανός David Bushnell κατασκεύασε το "Turtle" (χελώνα). Μόνο ένας άνθρωπος είχε χώρο σε αυτό. Το υποβρύχιο ήταν φτιαγμένο από σίδερο και ξύλο βελανιδιάς. Στη «Χελώνα», ο καπετάνιος έπρεπε κυριολεκτικά να κάνει τα πάντα: Έπρεπε να το κατευθύνει, να κρατήσει την έλικα σε κίνηση, και παράλληλα να φέρει εις πέρες μια αποστολή. Ο στόχος ήταν να προσεγγίσει κρυφά ένα βρετανικό πολεμικό πλοίο, να το τρυπήσει με ένα τρυπάνι κάτω από το νερό και έτσι να το βυθίσει. Αυτή η αποστολή απέτυχε, αλλά η κατασκευή της «Χελώνας» είχε εμπνεύσει άλλους μηχανικούς.Το πρώτο γερμανικό υποβρύχιο βυθίστηκε κατά τη διάρκεια μιας δοκιμής
Το 1850, ο Wilhelm Bauer κατασκεύασε το πρώτο γερμανικό υποβρύχιο, το «Brandtaucher»μ το οποίο αποτελούνταν από ένα ξύλινο πλαίσιο, καλυμμένο με πλάκες σιδήρου. Στο υποβρύχιο εγκαταστάθηκαν αντλίες νερού και ένα πηδάλιο. Ένα ποδήλατο ήταν να θέσει την έλικα σε κίνηση, αλλά σε μια δοκιμή, το υποβρύχιο βυθίστηκε. Το πλήρωμα επέζησε. Το «Brandtaucher» μπορεί να το δει κανείς σήμερα στο Μουσείο Στρατιωτικής Ιστορίας στη Δρέσδη.
Πηγή
