Υπάρχουν δυο ενδεχόμενα όσον αφορά στον Φιντέλ Κάστρο. Ή τα έχει τελείως χαμένα, ή λόγω ηλικίας απέκτησε επιτέλους μια αυτοκριτική διαύγεια. Σε πρόσφατες συνεντεύξεις του, έδειξε πως το μυαλό του λειτουργεί μια χαρά και πρόσφερε πολιτικά μαθήματα σε διάφορους ηγέτες. Μεταξύ τους ο αδελφός του Ραούλ, ο Mahmoud Ahmadinejad του Ιράν, και ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Hugo Chávez. Ο υπερήλικας Κουβανός «μαλώνει» τους αυταρχικούς ηγέτες, προσπαθώντας να τους πείσει να αλλάξουν τρόπους.Απαντώντας σε ερώτηση για την εξαγωγή του κουβανικού οικονομικού συστήματος, ο Κάστρο εξέπληξε πολλούς λέγοντας πως «το κουβανικό μοντέλο δεν λειτουργεί ούτε για εμάς…». Η ομολογία αυτή δημιούργησε σύγχιση σε πολλούς μέσα στο κομμουνιστικό κόμμα που κυβερνά τη χώρα. Τόση σύγχιση, που ο Κάστρο αναγκάστηκε να αναστρέψει τα λεγόμενα του λίγες μέρες μετά.
Το μήνυμα όμως στάλθηκε. Οι Κουβανοί άκουσαν τον αρχηγό τους να παραδέχεται αυτό που όλοι γνωρίζουν, πως η οικονομία της χώρας κατάφερε να φέρει παντού την υγειονομική περίθαλψη, τη βασική εκπαίδευση, και τη φτώχεια, αλλά δεν μπόρεσε να δημιουργήσει πλούτο. Βέβαια συμπλήρωσε πως και ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί ούτε για τις ΗΠΑ, οπότε «πως θα μπορούσε να λειτουργήσει σε ένα σοσιαλιστικό κράτος όπως είναι η Κούβα;».
Το φόντο της ασάφειας των λεγομένων του Κάστρο αφορά στη πρόθεση του αδελφού του να εφαρμόσει οικονομικά μέτρα με τα οποία θα απομακρυνθούν από το δημόσιο περίπου 500.000 εργαζόμενοι, θα επιτραπεί σε μικρούς επιχειρηματίες να προσλάβουν υπαλλήλους, και θα επιτραπούν οι επενδύσεις αλλοδαπών σε real estate.
Στη καταδίκη του Ahmadinejad, που αρνείται το εβραϊκό ολοκαύτωμα ήταν πιο σαφής. Διαβάζοντας για το ενδεχόμενο στρατιωτικής επίθεσης εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, ο Κάστρο προσπάθησε να αποτρέψει τους ηγέτες των εμπλεκομένων χωρών από το να μπουν σε μια καταστροφική σύγκρουση, όπως κόντεψαν να μπουν αυτός, ο Kennedy και ο Khrushchev πριν από πολλά χρόνια. «Οι άνθρωποι πιστεύουν πως μπορούν να ελέγχουν τον εαυτό τους, όμως ο Ομπάμα μπορεί να αντιδράσει υπερβολικά και να έχουμε μια κλιμάκωση σε πυρηνικό πόλεμο», είπε. Όσον αφορά στην άρνηση του ολοκαυτώματος, παρά τη χρόνια κόντρα του με το Ισραήλ και την Αμερική, ο Κάστρο αισθάνεται προσβεβλημένος από τους αρνητές.
Συγχρόνως δίνει και ένα καλό μάθημα στον μαθητή του Chávez, όσον αφορά στη διαφορά μεταξύ προοδευτικών και αντιδραστικών αξιών. Ο Chávez ανέχεται και μάλιστα προβάλλει τον αντι-σημιτισμό στη χώρα του. Όμως μια μόλις ημέρα μετά τις δηλώσεις του Κάστρο, ο Chávez δήλωσε τη πρόθεση του να συναντηθεί με εκπροσώπους της εβραϊκής κοινότητας λέγοντας πως: «σεβόμαστε και αγαπάμε τον εβραϊκό λαό».
Η μεγαλύτερη εξομολόγηση του Κάστρο έχει να κάνει με τη παραδοχή του σε μεξικανική εφημερίδα, ότι αδίκησε τους ομοφυλόφιλους της χώρας του, κλείνοντας τους σε στρατόπεδα εργασίας στη διάρκεια των `60ς Και `70ς. «Αν κάποιος φταίει, αυτός είμαι εγώ…» είπε.
Το 1953, ο Κάστρο είχε δηλώσει πως η ιστορία θα τον δικαιώσει. Όπως πολλοί άλλοι πριν από αυτόν, μάλλον κατέληξε πλέον στο ότι η κρίση της ιστορίας ποτέ δεν είναι απλή υπόθεση.
S.A. (Boston Globe / μετάφραση από antinews.gr)
http://www.strategyreport.gr
