«Παραμυθίον αγάπης»
Ή αγάπη ήταν συνυφασμένη με το είναι του Γέροντος, όπως φαίνεται από τις αυθόρμητες εκδηλώσεις τής καθημερινής του ζωής. Από το
πρωί έως το βράδυ, φρόντιζε για όλα και εδαπανάτο αδιάκοπα χάριν του Κοινοβίου, το όποιο διακονούσε ως σώμα Χριστού. Δούλευε περισσότερο από' όσο δουλεύει ένας φυσικός πατέρας για την οικογένεια του. Σε κάθε ανάγκη έδινε το «παρών».
Επί πολλά χρόνια το μαγειρείο, το μαγκιπείο και οικογένεια θερμάστρες λειτουργούσαν με καυσόξυλα. Την προμήθεια των ξύλων είχε αναλάβει ό Πάππους. Έψαχνε στο δάσος να βρει τα ξερά και ξεριζωμένα δένδρα, τα έκοβε, τα τεμάχιζε με χειροπρίονο και κοσσόρα και τα συγκέντρωνε σε σωρούς. Κατόπιν τα μετέφερε στην Μονή, με τη βοήθεια των αδελφών, για να τα στοιβάζει εκεί με τάξη.
Κάποια ημέρα, λοιπόν, είχε πάει στο δάσος με τις αδελφές γι' αυτόν τον σκοπό. Μαζί τους ήταν και ή Ί., μία ορθόδοξη φοιτήτρια Θεολογίας από την Ουγκάντα, ή οποία φιλοξενείτε στην Μονή κατά την διάρκεια των σπουδών της. Σε μία κατηφορική πλαγιά του βουνού, ή οποία κατέληγε σε βαθειά απόκρημνη χαράδρα, ή Ί., που ήταν σωματώδης, χάνοντας την ισορροπία της άρχισε να κατρακύλα προς τον γκρεμό. Τίποτε δεν υπήρχε να την αναχαίτιση και κινδύνευε να σκοτωθεί. Οικογένεια αδελφές τάχασαν και, πριν προλάβουν να αντιδράσουν, βλέπουν τον Παππού να πετάγεται σαν αίλουρος προς το μέρος της Ί. Την άρπαξε από τα χέρια και, με κίνδυνο της ζωής του, την έσωσε από το χείλος του γκρεμού, θέτοντας την ψυχή του «υπέρ των φίλων αυτού» .
Σε τέτοιες δύσκολες στιγμές, που ή λογική δεν προλαβαίνει να ενεργήσει, φαινόταν ή αυταπάρνησης και ή δύναμις της αγάπης του. Δεν προλάβαινε να σκεφθή τον εαυτό του. Ή αγάπη κατέκλυζε την ύπαρξη του- γινόταν θυσία... Ό ίδιος, όμως, πράττοντας το κάθε τι μόνο για την αγάπη του Χριστού και πνευματοποιώντας όλες τις εργασίες, πίστευε ότι, ως αχρείος δούλος, εκτελεί μόνο το καθήκον του.Για τον Γέροντα δεν ίσχυε ή παροιμία του λαού: «Η παπάς-παπάς ή ζευγάς-ζευγάς». Έτσι, εκεί που τον έβλεπε κανείς να δουλεύει κάθιδρος και ρακένδυτος στα χωράφια, την άλλη στιγμή τον απολάμβανε να ιερουργεί ενδακρυς και ήμφιεσμένος την Θεία Χάρι. Ήταν κυρίως πνευματικός γεωργός και καλλιεργούσε το γεώργιον του Χριστού παραλλήλως με τα κτήματα τής Μονής.
«ΤΟΙΣ ΠΑΣΙ ΓΕΓΟΝΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ»
Όλα του τα έργα τα εκτελούσε στην εντέλεια, σαν να ήταν το καθένα ή μοναδική του διακονία. Με βαθύ αίσθημα ευθύνης υπουργούσε στο έργο του πνευματικοί, του ιεροκήρυκα, του εφημερίου-λειτουργούσαν και συγχρόνως του συντηρητού και διακονητού της Μονής, χωρίς καμία από αυτές τις ασχολίες να γίνεται εις βάρος τής άλλης.
Είχε λάβει από τον Θεό το χάρισμα να σκορπίζει γύρω του την ειρήνη και την χαρά, ακόμη και στις δυσκολότερες στιγμές. Την 24η Φεβρουαρίου του έτους 1981, ή Μονή του Μακρινού συνεκλονίσθη από τον καταστρεπτικό σεισμό, που είχε επίκεντρο τις πλησιόχωρες Αλκυονίδες νήσους. Και τότε φάνηκε το ανδρείο του φρόνημα και ή πατρική του αγάπη.
Ενώ ακόμη ή Μονή εσείετο, ό Πάππους περιήρχετο τα κελιά, καλώντας τις αδελφές να συγκεντρωθούν όλες στον προαύλιο χώρο. Τις φοβερές εκείνες στιγμές του πανικού, ό Γέροντας στήριζε και ενεθάρρυνε τις ψυχές, που είχαν θορυβηθεί από την διαρκή απειλή των αλλεπάλληλων σεισμικών δονήσεων.
Την ίδια ώρα ό Θεοφώτιστος άγιος Γέρων Πορφύριος, με το διορατικό του χάρισμα, έβλεπε από το Μήλεσι στην πνευματική του τηλεόραση όλα τα συμβαίνοντα και αναφωνούσε: «Πω, πω! Τί γίνεται τώρα στον Μακρυνό! Προσευχηθείτε, προσευχηθείτε!». Και έστειλε μήνυμα στην αδελφότητα να μη στενοχωρείται, διότι ή Μονή θα γίνει ωραιότερη και κατόπιν θα δεχθή μία μεγάλη ευλογία...
Επειδή, λοιπόν, οικογένεια ζημιές ήσαν μεγάλες και όλα τα κτήρια είχαν πληγή από τις πολλαπλές σεισμικές δονήσεις, το πρώτο πρόβλημα που προέκυψε ήταν ή στέγασις τής άδελφότητος. Αμέσως την άλλη ημέρα, ό καλός ποιμήν έσπευσε να εξασφάλιση ένα πρόχειρο κατάλυμα για το ποίμνιο του. Μέσα στο δάσος, κάτω από το πεύκο, που πολλές φορές είχε ακούσει τις ουράνιες συνάξεις του, κατασκεύασε μόνος του μία πραγματική «στρούγκα». Αφού στερέωσε στύλους γύρω από το μεγάλο πεύκο, τους ένωσε μεταξύ τους με σανίδια και σκέπασε αυτόν τον σκελετό με κουρελούδες και νάιλον.
Μετά την ακολουθία του Αποδείπνου, ό φιλόστοργος ταγός οδήγησε τα πρόβατά του στην μάνδρα. Και ενώ ή γη έκλονείτο κάτω από τα πόδια τους, ακούσθηκε ή γαλήνια φωνή του να λέγει: «Έξελθε έκ της γης σου και έκ της συγγενείας σου και έκ του οίκου του πατρός σου και δεύρο εις γήν, ην αν σοι δείξω». Τις ώρες εκείνες τής μεγάλης δοκιμασίας και του πανικού, που είχε επωμισθή όλο το βάρος τής ευθύνης για την ασφάλεια τής αδελφότητος, φάνηκε ή αβραμιαία πίστης του και ή ασυνήθης χάρις που τον επισκίαζε.,. Οι εμπνευσμένοι λόγοι του μετέδωσαν στις αδελφές ειρήνη, παρηγοριά και την πίστης, με την οποία μπορείς να αποδέχεσαι τις βουλές του Θεού με ευχαριστία. Ώμίλησε για εμπιστοσύνη στην πατρική αγάπη του Θεού, για παράδοση στο Θείο Του θέλημα, για ευχαριστία στις δοκιμασίες, για τέλεια άποταγή, ή οποία οδηγεί στην γη της επαγγελίας, για τις πλούσιες ευλογίες του Θεού μετά την καταιγίδα των πειρασμών: «Ανάγκη δεν εγκαταλειφθείς με πίστης στην Θεία Πρόνοια, σηκώνοντας τον σταυρό σου και βαδίζοντας μέσα στην έρημο των πειρασμών και των θλίψεων, δεν θα μπόρεσης να φθάσης στις ουράνιες σκηνές, στην γη τής επαγγελίας, όπου ρέει μέλι και γάλα». Ή θέρμη τής προσευχής του, πού συνόδευε τούς παρακλητικούς λόγους του, διέλυσε κάθε νέφος αθυμίας και σκόρπισε παντού την «λιακάδα» τής αισιοδοξίας. Ή αδελφότης θυμάται τις ήμερες εκείνες, όχι σαν ημέρες θλίψεως και δοκιμασίας, αλλά Θείας παρακλήσεως και ευχαριστίας.
Την επομένη του σεισμού, ό Πάππους με μεγάλη σπουδή, άρχισε να στήνει τις σκηνές, πού είχαν διανεμηθεί στους σεισμοπλήκτους. Όλη την ημέρα κοπίαζε απνευστί. Όχι μόνο τοποθέτησε τα αντίσκηνα, αλλά τα εξασφάλισε και από τις δυσμενείς καιρικές συνθήκες. Έστρωσε στο δάπεδο κληματόβεργες, για να υπάρχει «μονωτικό», πού θα προστάτευε τις αδελφές από την υγρασία, φρόντιζε' όσον θα έκοιμώντο κατά γης. Στις σκηνές αυτές έμεινε ή αδελφότης αρκετό χρονικό διάστημα, λόγω των αλλεπάλληλων σεισμικών δονήσεων. Εκεί έζησαν όλοι μαζί μία αλησμόνητη Μεγάλη Τεσσαρακοστή, με ένα ανεπανάληπτο «τριήμερο», βιώνοντας το ψαλμικό: «Ιδού δή τί καλόν ή τί τερπνόν, αλλεπάλληλων' ή το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό;» .
Άνύστακτος φρουρός ό Πάππους περιέτρεχε τις σκηνές, μαζί με την Γερόντισσα, και εμψύχωνε τις αδελφές. Συνέσφιγγε δεν τούς δεσμούς τής αδελφικής αγάπης λέγοντας: «Σ' αυτές τις σκηνές ευαρεστείται να κατοικεί ή Χάρις του Θεού. «Ιδού ή σκηνή του Θεού μετά των ανθρώπων» . Εδώ, επειδή ζούμε ό ένας πιο κοντά στον άλλο, έχομε την ευκαιρία να αισθανθούμε την δύναμη τής εν Χριστώ ενότητας και να εναγκαλιστούμε την αδελφότητα με ακόμη περισσότερη αγάπη. Τα άνθη τα ωραία και τα ευώδη τότε μπορείς να τα οσφρανθείς καλύτερα, όταν τα αγκαλιάσεις. Τότε θα απόλαυσης ασφαλώς και το άρωμά τους. Ανάγκη δεν τα πλησίασης, αν δεν τα αγγίσεις, δεν θα μπόρεσης να απόλαυσης την ευωδία τους. Και να, τώρα με την δοκιμασία αυτή απολαμβάνομαι πιο πολύ, μέσα σε αυτές τις σκηνές, την ευωδία τής ανθοδέσμης, πού είναι ή αδελφότης μας. Διότι ή αδελφότης είναι μία αστείρευτη πηγή Θείας Χάριτος, Θείας δόξης και αγιασμού. Ζώντας την αδελφότητα ζούμε όλη την Εκκλησία, ζούμε τον ουρανό! Μη σας φανεί παράξενο αυτό πού σας λέγω. Αν με ευχαριστία δεχθούμε αυτή την δοκιμασία, τότε θα μας έπισκεφθή ή Θεία Χάρις και θα κατέβη ολόκληρος ό Ουράνιος κόσμος προς συνάντηση της ψυχής μας. Θα κατοικήσει μέσα μας ό "Ίδιος ό Θεός, "και σκηνώσει μεθ' ημών" , και οικογένεια 'Άγιοί Του και όλα τα τάγματα των Αγγέλων!». Έτσι ήξερε να παρηγορή και να διακρατή τις ψυχές, ώστε να μην χάνουν τον προσανατολισμό τους στις δύσκολες ώρες.
ΒΙΒΛΙΟΓ. Ο ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗΣ. ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΜΑΚΡΥΝΟΥ . ΜΕΓΑΡΑ 2006.
